Elke vrouw ziet mij zitten!
Ik was eens onderweg van Enschede naar Den Haag met de trein. Op een gegeven moment zei een wildvreemde man naast mij uit het niets: “Hé dat is toevallig, ik heb ook een beperking, ik kan niet vliegen”.
Bovenstaande gebeurtenis laat wat mij betreft heel erg goed zien hoe ik over het hebben van een zware functiebeperking denk. Ja, ik ben inderdaad een beetje anders, maar daarin ben ik niet de enige. Naar mijn idee heeft namelijk iedereen wel een een of andere beperking. De een is altijd chagrijnig en de ander denkt dat mensen met een functiebeperking dom zijn. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen.
Het eerste deel van dit blog laat al een beetje zien dat ik erg positief in het leven sta (of zit, zo je wilt). Ik ben druk bezig om een maatschappelijke carrière op te bouwen. Zo heb ik een HBO-opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening gevolgd in Den Haag. Daarnaast probeer ik zoveel als mogelijk af te spreken met vrienden, vrienden met- en zonder functiebeperking. Net als ieder ander gaan we dan bijvoorbeeld naar de kroeg of een film. Ik ben erg blij met het feit dat veel van dat soort uitgaansgelegenheden in Den Haag tegenwoordig ook voor rolstoelgebruikers met het openbaar vervoer te bereiken zijn. Mocht dat onverhoopt niet het geval zijn, dan is er altijd nog de Regio Taxi. Je kan dus wel stellen dat ik, samen met mijn familie en vrienden, volop van het leven geniet!
In de oren van ‘gezonde’ mensen klinkt het misschien wat raar, maar ik kan mij geen leven zonder mijn zware functiebeperking voorstellen. Dit komt denk ik vooral omdat ik al 29 jaar niet anders gewend ben. Toch kan ik niet ontkennen dat een leven met een beperking gewoon leuk is. Nog los van alle voordelen die weleens gekscherend worden genoemd, zoals voorrang bij De Efteling en dergelijke. Natuurlijk, het leven met een functiebeperking heeft een aantal onmogelijkheden, zoals het feit dat je eigenlijk alles wat je doet van te voren moet plannen. We mogen echter blij zijn dat er in een land als Nederland zoveel mogelijk is. Ik voel mij bevoorrecht dat ik gewoon kon studeren en op mijzelf kan wonen met de benodigde zorg. Daarnaast ben ik blij en trots dat ik veel vrienden heb, vrienden die mijn beperking accepteren en mij als persoon als ieder ander zien.
Dit stuk doet vermoeden alsof het eigenlijk zonde is dat de rest van Nederland niet zwaar spastisch is. Zo rooskleurig en leuk is het hebben van een beperking nou ook weer niet, er kleven ook wel wat nadelen aan. Zo vind ik het bijvoorbeeld vervelend dat ik lastiger dan veel van mijn ‘normale’ vrienden een vriendin aan de haak kan slaan. Maar positief als ik ben zie ik hier ook wel weer het leuke van in. Per slot van rekening ziet elke vrouw mij wel zitten.
Informatie:
Dit blog is geschreven door Pjotr Bats, gastblogger voor Invacare Nederland.
