Op avontuur met goede vrienden
Dit is het verhaal van een rolstoelgebruiker die zijn rolstoel thuis laat om één van zijn dromen te laten uitkomen op 4.600 meter hoogte. Lees deel 2 van de buitengewone reis van een buitengewone jongeman: Janis McDavid op weg naar Machu Picchu. Een avontuur dat je in geen enkele barrièrevrije reisgids zal terugvinden.
Sterke en geweldige vrienden
Het startschot voor het uitkomen van mijn droom is gegeven. Het avontuur kan beginnen. Nu moeten dingen concreter gaan worden. Dus, laten we nauwkeurig bedenken hoe dit zou kunnen werken: door de Peruaanse jungle, door het Andesgebergte naar een hoogtes van 4.600 meter. Ik mag dan wel geen armen en benen hebben, ik heb wel twee behoorlijk goede vrienden.
Torsten en Sven zijn triatleten. Sterk, fit en net zo gek als ik. Op de één of andere manier weten we plannen te maken: nadat we alle andere transportopties hebben uitgesloten – ik ben niet groot, maar ik pas niet in een draagzak – beginnen we aan het idee van een trekking rugzak te wennen.
Onvergetelijk: de gezichtsuitdrukking van de winkelmedewerker in de outdoor zaak. “Wat een maf stel zijn jullie”, stamelde hij toen Torsten en Sven mij in de rugzak stopten om op avontuur te gaan.
En weg waren we, om te testen en oefenen: in het Elbe Zandsteengebergte wordt het al snel duidelijk dat onze Peru tour een extreme uitdaging wordt, ondanks de goede vorm van mijn dragers. Kleine twijfels mijnerzijds: hou ik het vol om vijf hele dagen in een trekking rugzak te zitten?
Groepsfoto met zeer sterke en uitzonderlijke vrienden op een hoogtes van 4.600 meter
Tot zover alles geweldig
Een andere onzeker factor van ons Peruaanse avontuur, dat me bij aankomst weer liet twijfelen, is het enorme verschil in hoogtes. Hoe houden we het vol als de lucht ijler wordt? Boven de 2.500 meter krijgen veel buitenlanders last van hoogteziekte – vooral bij fysieke inspanning.
Het risico voor mijn twee dragers, die een extra gewicht van maar liefst 30 kg Janis plus het gewicht van de rugzak moeten meedragen, baart me zorgen. Ik daarentegen word al duizelig bij de opwinding alleen. Een verschijnsel dat ik onmiddellijk compenseer door een middagje paniekshoppen. Als we op 17 juli, na een paar dagen acclimatiseren, vertrekken heb ik mijn eerste regel, om mijn voorzieningenrugzak onder de 7 kg te houden, al gebroken.
Hoogte zit niet in mijn bloed
De eerste dag: helder zonnetje, adembenemend uitzicht, we naderen een met sneeuw bedekte berg. Wat hou ik toch van deze natuurlijke vergezichten! Rond de lunch komen we aan bij ons eerste kamp. We hebben al een hoogte van 3.900 meter bereikt en beleven avontuur in zijn puurste vorm.
Nog steeds euforisch door ons vertrek, besluiten we ‘s middags naar een meer op 4.200 meter boven zeeniveau te wandelen. Na een tijdje realiseren Sven en Torsten zich echter dat de hoogte zijn tol begint te eisen. Het lukt hen niet om mij naar boven te dragen. Zonder er een woord aan vuil te maken, springt onze gids bij. Hij is hier opgegroeid en heeft geen last van de hoogte. Zijn lichaam produceert simpelweg meer rode bloedlichaampjes die de cellen een extra dosis zuurstof geven. Mijn lichaam doet dat uiteraard niet: de volgende dag heb ik zware hoofdpijn en voel ik me niet lekker. Ik ben compleet uitgeput. Maar, er wacht een zware tocht op ons op deze tweede dag van onze tour. We moeten Salkantay Pas over.
Leer je energie te verdelen
De Salkantay trail loopt op grote hoogtes door het Andesgebergte – tot 4.630 hoogtemeters. Als het terrein ontoegankelijker wordt, moeten we letterlijk van stoel wisselen: onze paarden dragen ons veilig over de steile trail. Maar omdat ik mij niet aan het paard vast kan houden, moet ik het zadel delen met ons gezelschap. En het zadel is gemaakt voor slechts één person, waardoor het een enigszins ongemakkelijke rit wordt. Maar alles kwam goed. We hebben zelfs heel veel mazzel. Een dag later zouden we getroffen zijn door een zware sneeuwstorm. Lastig voor te stellen. De ijzige wind en ijle lucht klinken niet bepaald aanlokkelijk. Feit is: de volgende dag moeten we 1.900 meter dalen om op onze volgende overnachtingsplek te komen. Nog meer reden om vandaag te paard te gaan. Sven en Torsten hebben hun kracht nodig voor de afdaling.
Onder de sterren slapen bij temperaturen onder nul: We brengen de nacht door in glazen iglo’s voordat we verder reizen naar Machu Picchu.
Halen Janis, Sven en Torsten de afdaling? Zullen de vrienden hun bestemming bereiken, de legendarische Inca-plek Machu Picchu? Binnenkort lees je in een nieuwe blog hoe het avontuur van deze globetrotters afloopt!
Weet je niet hoe het begon? Lees het hier.
Auteur: Janis McDavid / Claudia Poguntke
Foto’s: Sven Hasse
Over Janis McDavid
Janis McDavid is motivational speaker, schrijver van boeken en globetrotter. Met ongetemd optimisme zet hij zich al jaren in om de grenzen op te zoeken. Het feit dat hij in 1991 is geboren zonder armen en benen verandert hier niets aan.
In zijn speeches motiveert hij zijn publiek om kansen te grijpen, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden. Zijn ervaringen geven een verfrissend optimistisch beeld op de ontwikkeling van een open en “inclusieve” samenleving.
Janis McDavid is ambassadeur van de “Yes you can“ beweging en fan van de nieuwe slimme generatie Invacare elektrische rolstoelen met innovatieve LiNX technologie.
